ยื่นขอตรวจสอบรูปแบบการพิมพ์
วิดีโอสอนจัดรูปแบบการพิมพ์
ดาวน์โหลดคู่มือการทำวิทยานิพนธ์
ฉบับเต็ม (PDF)
คู่มือการจัดทำวิทยานิพนธ์ ระดับบัณฑิตศึกษา ฉบับปรับปรุง พ.ศ. 2568
ส่วนประกอบ
การจัดทำดุษฎีนิพนธ์ วิทยานิพนธ์ และการค้นคว้าอิสระ เป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา ซึ่งนักศึกษาจะต้องจัดทำเล่มดุษฎีนิพนธ์ วิทยานิพนธ์ และ
การค้นคว้าอิสระ โดยมีองค์ประกอบหลัก 3 ส่วน ได้แก่
1. ส่วนนำ
2. ส่วนเนื้อหา
3. ส่วนท้าย
โดยทั้ง 3 ส่วน นักศึกษาจะต้องจัดรูปแบบการพิมพ์ให้เป็นไปตามที่มหาวิทยาลัยกำหนดในคู่มือการทำวิทยานิพนธ์ระดับบัณฑิตศึกษาฉบับนี้อย่างถูกต้อง
ส่วนนำ
ส่วนนำมีองค์ประกอบดังต่อไปนี้
ระบุรายละเอียดตามรูปแบบที่มหาวิทยาลัยกำหนด
หน้าอนุมัติสำหรับอาจารย์ที่ปรึกษาหลัก อาจารย์ที่ปรึกษาร่วม (ถ้ามี) และคณบดี ลงนามรับรองเป็นหลักฐานว่า ได้รับการตรวจสอบและเห็นชอบให้เป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาตามหลักสูตร (รายนามคณะกรรมการสอบ มีตำแหน่งทางวิชาการนำหน้า และมีคุณวุฒิการศึกษา โดยให้ระบุคุณวุฒิสูงสุด ตามข้อมูลจากระบบ GRAD MIS)
กิตติกรรมประกาศต้องใช้ภาษาเขียน ไม่ใช้ภาษาพูด โดยเป็นส่วนที่ผู้แต่งแสดงความขอบคุณบุคคล หรือหน่วยงานที่ให้การสนับสนุน ช่วยเหลือ หรือให้ความร่วมมือในการศึกษาวิจัย การกล่าวถึงบุคคลต้องเขียน ชื่อ-สกุล โดยมีคำนำหน้าและหากมีตำแหน่งทางวิชาการ หรือ ยศ ฐานันดรศักดิ์ ต้องไม่ใช้ตัวย่อ และควรมีความยาวไม่เกินหนึ่งหน้ากระดาษ
บทคัดย่อเป็นข้อความที่สรุปเนื้อหาทั้งหมด มีสาระสำคัญสามประการ คือ (1) วัตถุประสงค์ และขอบเขตของการวิจัย (2) วิธีดำเนินการวิจัย (รวมถึงลักษณะของประชากร หรือการสุ่มตัวอย่างประชากร และเครื่องมือที่ใช้) (3) ผลการวิจัย โดยให้มีบทคัดย่อทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ
สารบัญเป็นบัญชีรายการที่ช่วยให้ผู้สนใจค้นหาบท หรือหัวข้อสำคัญในแต่ละบท (ใช้หัวข้อสำคัญระดับแรก เช่น 1.1, 2.1) รวมถึงตาราง ภาพ อักษรย่อและสัญลักษณ์ (ถ้ามี) ได้สะดวกและรวดเร็วขึ้น โดยเรียงตามลำดับเลขหน้าตั้งแต่บทที่ 1 จนถึงประวัติผู้ประพันธ์
ส่วนเนื้อหา
จำนวนบท ให้อยู่ในดุลยพินิจของอาจารย์ที่ปรึกษา
ประกอบไปด้วย
1. ความเป็นมาและความสำคัญของปัญหาวิจัย
ชี้แจงถึงที่มาของเรื่องและเหตุผลที่ศึกษาเรื่องนั้น แสดงให้เห็นว่าปัญหาหรือหัวข้อวิจัยนั้นมีความสำคัญมีคุณค่าควรแก่การศึกษาค้นคว้าหาคำตอบ อาจกล่าวถึงปรากฏการณ์ที่เป็นปัญหาที่ต้องแก้ไขทางความรู้ โดยยกทฤษฎีและผลการวิจัยที่เกี่ยวข้องมาอ้างอิง สนับสนุน
2. วัตถุประสงค์ของการวิจัย
ชี้แจงถึงความมุ่งหมายของการวิจัยว่าต้องการศึกษาอะไร โดยเขียนให้สอดคล้องกับความเป็นมาและความสำคัญของปัญหาวิจัย หากมีวัตถุประสงค์มากกว่าหนึ่งประการให้เขียนแยกเป็นข้อ ๆ เรียงลำดับตามความสำคัญ
3. ความสำคัญของการวิจัย
อธิบายถึงคุณค่าและประโยชน์ที่จะได้จากการวิจัย โดยทั่วไปแบ่งเป็นสองด้าน คือ (1) ความสำคัญในด้านที่จะได้ความรู้เพิ่มขึ้นจากการวิจัย ว่าจะเกิดหลักการ หรือทฤษฎีใหม่อะไรบ้าง และ (2) ความสำคัญในด้านที่จะนำความรู้ที่ค้นพบจากการวิจัยไปประยุกต์ใช้ว่าจะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงนโยบาย หรือเปลี่ยนแปลงการปฏิบัติงานอะไรบ้าง
4. สมมติฐานของการวิจัย
แสดงการคาดคะเนคำตอบหรือผลลัพธ์ของการวิจัยไว้ล่วงหน้าเพื่อใช้ในการทดสอบ สมมติฐานของการวิจัยต้องสัมพันธ์กับวัตถุประสงค์ของการวิจัย และสัมพันธ์กับข้อความที่ได้จากการศึกษาเอกสารที่เกี่ยวข้อง สำหรับการวิจัยประเภทสำรวจอาจไม่แสดงสมมติฐานก็ได้
5. ขอบเขตของการวิจัย
แสดงถึงข้อจำกัดของการวิจัยในด้านต่าง ๆ เช่น ประชากรกลุ่มตัวอย่าง พื้นที่ที่เก็บข้อมูล ระยะเวลาที่ใช้ในการศึกษา และรายละเอียดอื่น ๆ ทั้งนี้เพื่อใช้เป็นเกณฑ์ในการอ้างอิงผลการวิจัย
6. ข้อตกลงเบื้องต้น
แสดงถึงแนวคิดพื้นฐานเกี่ยวกับการวิจัยที่ผู้เขียนทำความเข้าใจกับผู้อ่านให้เป็นที่ยอมรับร่วมกัน เพื่อที่จะใช้เป็นเงื่อนไขสำหรับดำเนินการวิจัย หรือเป็นข้อความที่ผู้เขียนขอตกลงกับผู้อ่านเพื่อให้ยอมรับร่วมกันก่อนที่จะสรุปผลการวิจัย เช่น แบบสอบถามเชื่อถือได้ ผู้ตอบแบบสอบถามตอบตามความเป็นจริง การสุ่มตัวอย่างกระทำอย่างไม่ลำเอียง เป็นต้น
7. ข้อจำกัดของการวิจัย
ชี้แจงถึงข้อจำกัดของความรู้ที่ค้นพบจากการวิจัยหรือปัจจัยที่ทำให้ผลการวิจัยไม่สมบูรณ์ เช่น กลุ่มตัวอย่างมีจำนวนน้อย เวลาที่ศึกษามีจำกัด เป็นต้น
8. นิยามศัพท์เฉพาะ
อธิบายความหมายของคำศัพท์ที่เป็นคำหลักในการวิจัย โดยให้ความหมายเฉพาะในบริบทของการวิจัยนั้น ๆ เพื่อให้ผู้อ่านมีความเข้าใจในความหมายของศัพท์นั้น ๆ ตรงกัน
นำเสนอ แนวคิด ทฤษฎี หรือสาระอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้อง โดยสรุปจากเอกสารและงานวิจัยต่าง ๆ ในหัวข้อเดียวกัน หรือมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันกับเรื่องที่วิจัยทั้งในด้านเนื้อหา และวิธีดำเนินการวิจัยไม่ควรใช้วิธีคัดลอก หรือสรุปความจากเอกสารต่าง ๆ มาเรียงต่อกันไว้ตามลำดับเวลา ต้องเขียนให้ผสมผสานกลมกลืน และต่อเนื่องกันโดยแยกเป็นประเด็นสำคัญ
อธิบายรายละเอียดในการดำเนินการวิจัย ประกอบด้วย
1. ประชากรและกลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย
อธิบายเกี่ยวกับที่มาของข้อมูลของการวิจัย โดยชี้ให้เห็นถึงลักษณะของประชากรว่าใครเป็นประชากร ใช้ทั้งหมดหรือบางส่วน ถ้าใช้บางส่วน มีการเลือกกลุ่มตัวอย่างอย่างไร จำนวนตัวอย่างมีขนาดเท่าใด
2. เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย
อธิบายลักษณะและคุณสมบัติของเครื่องมือ ว่าใช้เครื่องมืออะไร เครื่องมือนั้นมีความน่าเชื่อถือมากน้อยเพียงใด หากเป็นเครื่องมือที่ผู้เขียนสร้างขึ้นเองต้องอธิบายถึงการสร้าง และการพัฒนาคุณภาพของเครื่องมือรวมทั้งต้องชี้แจงให้ชัดเจนด้วยว่าเครื่องมือที่สร้างมีความเที่ยงตรงและน่าเชื่อถือ เช่น ถ้าใช้แบบสอบถามที่สร้างขึ้นเอง ก็ต้องอธิบายถึงวิธีสร้างแบบสอบถาม การทดสอบถึงความน่าเชื่อถือของแบบสอบถาม เป็นต้น
3. การเก็บรวบรวมข้อมูล
อธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับการเก็บรวบรวมข้อมูลว่ารวบรวมข้อมูลเมื่อไร อย่างไร เพื่อแสดงให้เห็นว่าได้ใช้วิธีการที่ทำให้ได้ข้อมูลที่เชื่อถือได้ เช่น ถ้าใช้แบบสอบถามต้องอธิบายถึงวิธีส่ง วิธีเก็บแบบสอบถาม เป็นต้น
4. การวิเคราะห์ข้อมูล
อธิบายถึงวิธีการวิเคราะห์ข้อมูล หรือวิธีการจัดกระทำกับข้อมูลที่เก็บรวบรวมมาได้ ว่ามีหลักเกณฑ์อย่างไร อธิบายถึงสถิติที่ใช้ในการวิจัย ว่าวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าสถิติอย่างไร ใช้หลักเกณฑ์อะไรในการตัดสินว่ายอมรับหรือปฏิเสธสมมติฐาน
รายงานถึงผลของการวิเคราะห์ข้อมูลที่รวบรวมได้ โดยต้องเขียนอย่างกระจ่างชัดตามข้อเท็จจริง และจัดเรียงลำดับข้อมูลอย่างต่อเนื่องให้เข้าใจง่าย อาจจะใช้ตารางหรือภาพประกอบตามความเหมาะสม ต้องเป็นการรายงานผลของการวิเคราะห์ข้อมูลของงานวิจัยนี้เท่านั้น ไม่นำเอาผลการวิจัยอื่นมาปะปน ผู้เขียนต้องวิเคราะห์ด้วยว่าสมมติฐานที่ได้ตั้งขึ้นนั้นมีหลักฐานที่จะสนับสนุนหรือหักล้างประการใดบ้าง เพื่อสรุปว่าจะยอมรับสมมติฐานที่ตั้งขึ้นนั้นหรือไม่
1. สรุป
เป็นการสรุปสาระสำคัญของงานวิจัยทั้งหมด ตั้งแต่วัตถุประสงค์สมมติฐาน วิธีการวิจัยและผลการวิจัย ต้องเป็นไปอย่างรวบรัด แต่ได้ใจความสมบูรณ์ ตรงประเด็นตามข้อค้นพบ โดยอยู่ในกรอบของเรื่องที่ศึกษา ไม่นำเอาข้อสรุปของงานวิจัยอื่นมารวมไว้ นอกจากนี้ต้องไม่แสดงความคิดเห็นหรืออคติใด ๆ และไม่จำเป็นต้องกล่าวอ้างอิง หรือยกข้อความอื่น ๆ มาสนับสนุน
2. อภิปรายผล
เป็นการขยายองค์ความรู้ที่ได้จากการสรุปผลให้กว้างขวางและชัดเจนขึ้น เป็นการวิจารณ์ในเชิงเหตุผลถึงงานวิจัยที่ทำไปแล้วว่าเหตุใดผลการวิจัยจึงปรากฏเช่นนั้น ทั้งนี้โดยยึดวัตถุประสงค์และสมมติฐานของการวิจัยเป็นแนวทาง นอกจากนี้ผู้เขียนต้องเปรียบเทียบผลการวิจัยของตนกับผลการวิจัยอื่นที่มีผู้ทำไว้แล้วด้วย โดยต้องระบุให้ชัดเจนว่าผลการวิจัยของตนสนับสนุนหรือมีข้อขัดแย้งกับผลงานวิจัยอื่นหรือไม่อย่างไร รวมทั้งชี้ให้เห็นด้วยว่าการวิจัยนี้มีผลที่แสดงถึงความก้าวหน้าทางวิชาการ หรือผลที่จะไปลบล้างหรือเปลี่ยนแปลงแนวคิดในเรื่องที่ได้มีการศึกษากันมาแล้วหรือไม่
3. ข้อเสนอแนะ
คือส่วนที่ผู้เขียนให้ข้อเสนอแนะในประเด็นหรือแง่มุมต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการวิจัยและข้อค้นพบจากการวิจัย
ส่วนท้าย
การพิมพ์ดุษฎีนิพนธ์/วิทยานิพนธ์/การค้นคว้าอิสระ
ข้อกำหนดการพิมพ์ทั่วไป
- เล่มภาษาไทยใช้ตัวอักษรไทยสารบรรณ นิว (TH Sarabun New) ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ ดูการติดตั้งฟอนต์และดาวน์โหลดฟอนต์ได้ที่ https://shorturl.asia/ud7YJ
- เล่มภาษาอังกฤษใช้ตัวอักษร Time New Roman ทั้งเล่ม (รายละเอียดการพิมพ์ดูได้จากคู่มือฉบับภาษาอังกฤษ)
- เล่มภาษาไทยใช้ตัวเลขอารบิก แบบอักษรไทยสารบรรณ นิว (TH Sarabun New)
ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษทั้งเล่ม - เล่มภาษาอังกฤษใช้ตัวเลขอารบิก แบบอักษร Time New Roman ทั้งเล่ม(รายละเอียดการพิมพ์ดูได้จากคู่มือฉบับภาษาอังกฤษ)
เล่มภาษาไทย: เว้นระยะบรรทัดปกติ (Single) ตลอดทั้งเล่ม
เล่มภาษาอังกฤษ: เว้นระยะบรรทัด 1.5 (1.5 line) ตลอดทั้งเล่ม
ด้านบนและด้านซ้าย เว้นจากขอบกระดาษ 1.5 นิ้ว
ด้านขวาและด้านล่าง เว้นจากขอบกระดาษ 1 นิ้ว
- จัดกรอบข้อความแบบกระจายไทย
- เว้นช่องว่างระหว่างประโยค, ตัวอักษร, ตัวเลขและสัญลักษณ์เพียงหนึ่งตัวอักษร
- จัดข้อความไม่ให้เกิดช่องว่างระหว่างคำมากเกินไป
เว้นระยะไปจากแนวคั่นหน้าประมาณ 0.5 นิ้ว กรณีมีย่อเนื้อหาย่อยต่อ ๆ ไป ให้ย่อหน้าเข้าไปอีกครั้งละ 0.25 นิ้ว
- กรณีพิมพ์คำสุดท้ายไม่จบในบรรทัดนั้น ๆ ให้ยกคำทั้งคำไปพิมพ์ในบรรทัดต่อไป ไม่แยกส่วนท้ายของคำไปพิมพ์ในบรรทัดใหม่
- ควรจัดให้คำเดียวกันอยู่บรรทัดเดียวกัน เช่น ชื่อผู้แต่ง ชื่อสารเคมี ชื่อประเทศ ฯลฯ
กรณีที่ขึ้นย่อหน้าใหม่ แต่มีพื้นที่ส่วนท้ายของหน้ากระดาษเหลือมามาก ให้ขึ้นย่อหน้าใหม่ในหน้าถัดไป หรือจัดตามความเหมาะสมของแต่ละหัวข้อ
การพิมพ์เลขหน้า และการลำดับหน้า
ไม่ต้องระบุเลขหน้า
นับหน้าที่ 1 ตั้งแต่หน้าแรกของบทที่ 1 ถึงหน้าสุดท้ายของประวัติผู้ประพันธ์ โดยพิมพ์เลขกำกับหน้าไว้ที่ด้านบนขวาของกระดาษห่างจากขอบกระดาษด้านบน และด้านขวา 1 นิ้ว
พิมพ์เลขหน้ากำกับทุกหน้าต่อจากส่วนเนื้อหา
พิมพ์ไว้ที่ด้านล่างขวาของกระดาษห่างจากขอบกระดาษขวาและขอบกระดาษด้านล่าง ประมาณ 1 นิ้ว โดยให้เลขหน้าอยู่แนวเดียวกับหน้าแนวตั้ง
การแบ่งบท หัวข้อในบท และเนื้อหาแต่ละหัวข้อ (รูปแบบภาษาไทย)
จำนวนบท ให้อยู่ในดุลยพินิจของอาจารย์ที่ปรึกษา
เมื่อเริ่มบทใหม่จะต้องขึ้นหน้าใหม่เสมอ พิมพ์คำว่า “บทที่” และมีเลขประจำบท โดยพิมพ์ไว้ตรงกลางหน้ากระดาษ ใช้อักษรขนาด 18 point ตัวหนา
เว้นระยะพิมพ์ห่างจากคำว่า “บทที่” 2 บรรทัด พิมพ์ไว้ตรงกลางหน้ากระดาษ ใช้อักษรขนาด 18 point ตัวหนา หากชื่อบทยาวเกิน 1 บรรทัด ให้แบ่งเป็นสองหรือสามบรรทัดตามความเหมาะสม โดยพิมพ์เรียงลงมาในลักษณะสามเหลี่ยมหัวกลับ แต่ทั้งนี้ให้เน้นที่การแบ่งคำเป็นสำคัญ
หัวข้อใหญ่ คือ หัวข้อสำคัญระดับแรก (เช่น 1.1, 2.1) ใช้อักษรขนาด 18 point ตัวหนา
- การพิมพ์ ให้พิมพ์เลขลำดับหัวข้อชิดแนวกั้นหน้า เว้นระยะระหว่าง เลขหัวข้อและชื่อหัวข้อประมาณ 2 ตัวอักษร
- ชื่อหัวข้อใหญ่ หากมีความยาวเกินหนึ่งบรรทัด ให้ข้อความในบรรทัดที่สอง
เป็นต้นไปให้อยู่ในแนวเดียวกับอักษรตัวแรกของชื่อในบรรทัดบน - การเว้นระยะ ให้เว้นระยะจากบรรทัดบน 2 บรรทัด เมื่อจบข้อความของหัวข้อใหญ่ เว้น 2 บรรทัด เพื่อพิมพ์เนื้อหาหรือหัวข้อรอง
- การพิมพ์เนื้อหา พิมพ์เนื้อหาหรือหัวข้อรอง โดยย่อหน้าจากแนวกั้นหน้า 0.5 นิ้ว บรรทัดต่อไปพิมพ์ชิดแนวกั้นหน้า
หัวข้อรอง คือ หัวข้อสำคัญระดับที่สอง (เช่น 1.1.1, 2.1.1) ใช้อักษรขนาด 16
- การพิมพ์ ให้พิมพ์เลขลำดับหัวข้อโดยย่อหน้าจากแนวกั้นหน้า 0.5 นิ้ว เว้นระยะระหว่างเลขหัวข้อและชื่อหัวข้อประมาณ 2 ตัวอักษร
- ชื่อหัวข้อรอง หากมีความยาวเกินหนึ่งบรรทัด ให้ข้อความในบรรทัดที่สองเป็นต้นไปให้อยู่ชิดแนวกั้นหน้า
- การเว้นระยะ ย่อหน้าแรกของเนื้อหาให้จัดอยู่แนวเดียวกับเลขลำดับหัวข้อ โดยไม่เว้นระยะบรรทัด เนื้อหาบรรทัดต่อไปพิมพ์ชิดแนวกั้นหน้า
หัวข้อย่อย และหัวข้อย่อยต่อ ๆ ไป หรือการลำดับเนื้อหาเป็นข้อ ๆ ใช้ตัวอักษรขนาด 16 point ธรรมดา
- การพิมพ์ พิมพ์เลขลำดับหัวข้อ และตัวอักษรกำกับตามที่มหาวิทยาลัยกำหนด เว้นระยะระหว่างเลขหัวข้อและชื่อหัวข้อประมาณ 2 ตัวอักษร
- ชื่อหัวข้อ หากมีความยาวเกินหนึ่งบรรทัด ให้ข้อความในบรรทัดที่สองเป็นต้นไปให้อยู่ชิดแนวกั้นหน้า
- การเว้นระยะ ย่อหน้าแรกของเนื้อหา ให้จัดอยู่แนวเดียวกับเลขลำดับหัวข้อ โดยไม่เว้นระยะบรรทัด เนื้อหาบรรทัดต่อไปพิมพ์ชิดแนวกั้นหน้า
การพิมพ์ศัพท์เฉพาะ
การพิมพ์ชื่อวิทยาศาสตร์ของจุลชีพ พืช สัตว์ ให้ใช้ตามประมวลนามศาสตร์สากล (International Code of Nomenclature)
Ex.
Borassus flabelifer
Artocarpus heterophyllus Lam.
Amomum krervanh Pierre
Eugenia caryophyllum Bullock & Harrison
ใช้หลักเกณฑ์ของราชบัณฑิตยสถาน https://www.orst.go.th/royin/?m=i
- จังหวัด ภาษาอังกฤษใช้ Province
- อำเภอ ภาษาอังกฤษใช้ District
- ตำบล ภาษาอังกฤษใช้ Sub-district
- เขต ภาษาอังกฤษใช้ Area
- แขวง ภาษาอังกฤษใช้ Sub-area
เขียนเป็นภาษาไทยตามหลักเกณฑ์การเขียนในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน โดยไม่ต้องแสดงภาษาอังกฤษประกอบ เช่น ออกซิเจน องศาเซลเซียส วัคซีน เทคโนโลยี คอมพิวเตอร์ ฟังก์ชัน เฟซบุ๊ก เว็บไซต์ อีเมล เป็นต้น
https://www.orst.go.th/royin/?m=i
คำภาษาอังกฤษที่ยังไม่มีการใช้กันอย่างแพร่หลาย หรือคำย่อต่าง ๆ ให้เขียนคำแปลหรือเขียนคำอ่านทับศัพท์เป็นภาษาไทยกำกับไว้ภายในวงเล็บ โดยให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์ในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน
ให้เขียนคำไทยที่มีการวงเล็บคำอังกฤษไว้ครั้งแรกเพียงครั้งเดียวครั้งต่อไปให้ใช้เฉพาะคำไทย
ใช้การเขียนหลักการเดียวกันทั้งเล่ม ดังนี้
- เลือกใช้หลักการเขียนแบบใดแบบหนึ่งทั้งเล่ม เช่น กระบวนการชำระเงิน (payment processes) หรือ กระบวนการชำระเงิน (Payment processes) หรือ กระบวนการชำระเงิน (Payment Processes)
- กรณีเป็นอักษรย่อ หรือคำเฉพาะให้พิมพ์ตามหลักของคำนั้น ๆ
ตาราง/ภาพ
Example Table
ตารางต้องมีความชัดเจน ไม่เป็นภาพตาราง และจัดรูปแบบตารางตามที่กำหนด
2. เลขกำกับตาราง
พิมพ์คำว่า ตารางที่ และตามด้วยเลขกำกับตาราง (ตัวอักษรแบบหนา) โดยใช้เลขบทตามด้วยเลขลำดับ เช่น ตารางที่ 2.1, ตารางที่ 4.5 เป็นต้น จัดข้อความชิดซ้าย
3. ชื่อตาราง
พิมพ์ด้วยตัวอักษรธรรมดา ต่อจากเลขกำกับตาราง โดยเว้น 2 ระยะตัวอักษร หากชื่อตารางยาวเกินหนึ่งบรรทัด ให้พิมพ์ต่อในบรรทัดถัดไป โดยให้ชื่อตารางในบรรทัดที่ 2 ตรงกับชื่อในบรรทัดแรก
4. การเว้นระยะ
กรณีที่จบตาราง ให้เว้น 24 pt หรือ 2 บรรทัด ระหว่างข้อความต่อไป
5. เส้นตาราง
1) เส้นตารางมีความกว้างเท่าการกำหนดขอบเขตของหน้ากระดาษ
2) ถ้าตารางมีขนาดใหญ่ สามารถลดขนาดตัวอักษรและตัวเลขในตารางให้มีขนาดเท่ากัน แต่ต้องคงความชัดเจน และเข้าใจง่าย
3) ให้มีเส้นเฉพาะแนวนอน โดยเส้นขอบบนสุดและท้ายสุดที่ปิดตารางให้ใช้เส้นคู่ เส้นระหว่างส่วนหัวตารางและข้อความในตาราง ให้ใช้เส้นเดียว
4) กรณีตารางมีความยาวมากกว่าหนึ่งหน้า เส้นสุดท้ายให้ใช้เส้นเดียว และให้ใช้เส้นคู่ปิดตารางในหน้าสุดท้ายเท่านั้น
6. ข้อความและตัวเลขในตาราง
1) หัวตาราง ใช้ตัวอักษรแบบหนา จัดกึ่งกลางช่อง
2) ข้อความในตารางควรคำนึงถึงความสมดุลของแต่ละช่อง
3) ตัวเลขในตาราง จัดตัวเลขหลักหน่วยให้ตรงกัน ถ้าเป็นเลขทศนิยมก็ควรใช้ตัวเลขที่มีจำนวนหลักของทศนิยมเท่ากันและจัดจุดทศนิยมให้ตรงกัน
4) ตาราง (ต่อ) กรณีที่ตารางมีความยาวมากไม่สามารถจัดให้อยู่ในหน้าเดียวได้ ให้พิมพ์ส่วนที่เหลือในหน้าถัดไป โดยระบุเลขกำกับตารางพร้อมคำ ต่อ อยู่ในวงเล็บกลม ไม่ต้องระบุชื่อตาราง เช่น ตารางที่ 2.1 (ต่อ) แต่ต้องมีหัวของตารางเหมือนกับในหน้าแรก
5) ตารางแนวขวาง ตารางที่มีความกว้างเกินแนวตั้งของหน้า ให้จัดแบบแนวขวาง โดยตั้งค่ากระดาษแบบแนวขวาง
6) หมายเหตุของตาราง (ถ้ามี) ให้พิมพ์หมายเหตุติดกับเส้นล่างของตาราง โดยพิมพ์ หมายเหตุ (ตัวอักษรแบบหนา) ข้อความในส่วนหมายเหตุให้พิมพ์ในบรรทัดใหม่ ชิดแนวคั่นหน้า และหากข้อความไม่จบในบรรทัดเดียว ให้พิมพ์ต่อในบรรทัดที่สองให้ตรงกับคำในบรรทัดแรก
7) ที่มาของตาราง (ถ้ามี) หากคัดลอกตารางมาจากแหล่งอื่น ให้พิมพ์คำว่า ที่มา (ตัวอักษรแบบหนา) ไว้ชิดแนวคั่นหน้า เว้นสองระยะตัวอักษร แล้วให้อ้างอิงตามแบบที่กำหนด และให้เขียนรายละเอียดทางบรรณานุกรมของแหล่งที่มาของตารางนั้นในรายการอ้างอิงท้ายเล่มด้วย
8) หมายเหตุ และที่มาของตาราง (ต่อ) ให้พิมพ์หน้าสุดท้ายของท้ายตารางที่จบ
9) การอธิบายตาราง ข้อความที่อธิบายตารางให้ระบุเลขกำกับตาราง เช่น จากตารางที่ 4.5 . . . ไม่ให้เขียนว่าตารางข้างต้น หรือ ตารางต่อไปนี้ หรือ ตารางในหน้า เป็นต้น
Example
1. ภาพ
หมายรวมถึง ภาพ แผนภูมิ แผนที่ แผนผัง กราฟ และโครงสร้างทางเคมี ที่มีความชัดเจน
จัดไว้กลางหน้ากระดาษ และไม่เกินกรอบขอบเขตของกระดาษ
2. เลขกำกับภาพ
พิมพ์คำว่า “ภาพที่” ตามด้วยเลขกำกับภาพ (ตัวอักษรแบบหนา) โดยใช้เลขบทตามด้วยเลขลำดับ เช่น ภาพที่ 2.1, ภาพที่ 4.5 เป็นต้น กรณีชื่อตารางมีความยาว 1 บรรทัดให้จัดข้อความกึ่งกลาง กรณีชื่อตารางมีความยาวตั้งแต่ 2 บรรทัดขึ้นไปให้จัดข้อความชิดซ้าย
3. ชื่อภาพ
พิมพ์ด้วยตัวอักษรธรรมดา ต่อจากเลขกำกับภาพ โดยเว้น 2 ระยะตัวอักษร หากชื่อภาพยาวเกินหนึ่งบรรทัด ให้พิมพ์ต่อในบรรทัดถัดไป โดยให้ชื่อภาพในบรรทัดที่ 2 ตรงกับชื่อภาพในบรรทัดแรก
4. การเว้นระยะ
เว้น 2 บรรทัดหรือ 24 pt ท้ายชื่อภาพ ก่อนขึ้นย่อหน้าข้อความต่อไป
5. ภาพที่ (ต่อ)
กรณีที่ไม่สามารถจัดภาพให้อยู่ในหน้าเดียวกันได้ ให้นำภาพที่เหลือจัดอยู่ในหน้าถัดไป โดยระบุเลขกำกับภาพพร้อมคำว่า “ต่อ” อยู่ในวงเล็บกลม (ตัวอักษรแบบธรรมดา) และไม่ต้องระบุชื่อภาพ เช่น ภาพที่ 2.1 (ต่อ)
6. ภาพแนวขวาง
ภาพที่มีความกว้างเกินแนวตั้งของหน้า ให้จัดแบบแนวขวาง โดยตั้งค่ากระดาษแบบแนวขวาง
7. หมายเหตุของภาพ (ถ้ามี)
ให้พิมพ์หมายเหตุติดกับภาพ โดยพิมพ์คำว่า “หมายเหตุ” (ตัวอักษรแบบหนา) ชิดแนวคั่นหน้า และเว้นสองระยะตัวอักษร และพิมพ์ข้อความต่อ หากข้อความไม่จบในบรรทัดเดียว ให้พิมพ์ต่อในบรรทัดที่สองโดยให้ข้อความตรงกับคำในบรรทัดแรก
8. ที่มาของภาพ (ถ้ามี)
หากคัดลอกภาพมาจากแหล่งอื่นให้พิมพ์ที่มาติดกับหมายเหตุของภาพ โดยพิมพ์คำว่า “ที่มา” (ตัวอักษรแบบหนา) ไว้ชิดแนวกั้นหน้า เว้นสองระยะตัวอักษร แล้วให้อ้างอิงแบบนามปี คือ ระบุชื่อ และ ปีที่พิมพ์ ให้เขียนรายละเอียดทางบรรณานุกรมของแหล่งที่มาของภาพนั้นในรายการอ้างอิงท้ายเล่มด้วย
9. หมายเหตุ และที่มาของภาพ (ต่อ)
ให้พิมพ์หน้าสุดท้ายของภาพสุดท้าย
10. การอธิบายภาพ
ให้ยึดหลักเดียวกับตาราง เช่น จากภาพที่ 4.5 . . . ไม่ให้เขียนว่าภาพข้างต้น หรือ ภาพต่อไปนี้ หรือ ภาพในหน้า เป็นต้น
การอ้างอิง
การอ้างอิงในเนื้อหา
การอ้างอิงในเนื้อหา (In-text Citation) คือ การระบุแหล่งที่มาของข้อมูลที่ผู้แต่งนำมาประกอบในงานเขียน ทำให้ทราบว่าข้อมูลนั้น ๆ มาจากแหล่งใด โดยใส่รายละเอียดทางบรรณานุกรมของแหล่งข้อมูลในรายการอ้างอิง
การอ้างอิงในเนื้อหา (In-text Citation) และรายการอ้างอิง (References) ต้องสัมพันธ์กัน กล่าวคือ แหล่งข้อมูลที่มีการอ้างอิงในเนื้อหา ต้องปรากฏในรายการอ้างอิง และแหล่งข้อมูลแต่ละรายการในรายการอ้างอิงต้องมีการอ้างอิงถึงในส่วนเนื้อหา
มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง กำหนดรูปแบบวิธีการเขียนแหล่งอ้างอิงในเนื้อหา 4 รูปแบบ คือ
(1) American Psychological Association (APA)
(2) Vancouver
(3) Chicago
(4) Turabian
(5) เฉพาะสำนักวิชานิติศาสตร์ใช้ได้เพียงแบบเดียว คือ การอ้างอิงแบบคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
โดยนักศึกษาสามารถเลือกใช้แบบใดแบบหนึ่งได้ ดังตัวอย่างต่อไปนี้
การอ้างอิงโดยระบุชื่อผู้แต่ง และปีที่พิมพ์เอกสาร ไว้ในเนื้อหาที่ต้องการอ้าง เพื่อบอกแหล่งที่มาของข้อความ ในกรณีที่อ้างอิงเนื้อหาโดยตรงหรือแนวคิดบางส่วน หรือคัดลอกข้อความบางส่วนมาจากต้นฉบับควรระบุเลขหน้าไว้ด้วย โดยมีวิธีการอ้างอิงในเนื้อหา ดังนี้
- ระบุชื่อ นามสกุลผู้แต่ง และปีพิมพ์ไว้ในวงเล็บท้ายข้อความ ระหว่างชื่อผู้แต่งและปีพิมพ์ มีเครื่องหมายจุลภาคคั่น เช่น
ประวัติศาสตร์การสถาปนาแนวความคิดสิทธิมนุษยชนบนโลกนี้ คือ การประกาศว่าสิทธิมนุษยชน คือ พื้นฐานอันชอบธรรมขั้นสูงสุดสำหรับชุมชนมนุษย์ หรือคือ หลักการสากลที่มนุษย์พึงเคารพ เพราะสิทธิในความเป็นมนุษย์ย่อมเป็นสิทธิทางธรรมขั้นสูงสุดในการดำรงอยู่ สิทธิเป็นจุดเชื่อมระหว่างบุคคลกับส่วนรวม เพื่อการพัฒนาชีวิตทั้งส่วนบุคคลและส่วนรวม (เฉลิมเกียรติ ผิวนวล, 2530)
- ระบุชื่อ นามสกุลผู้แต่งไว้เป็นส่วนหนึ่งของเนื้อความ โดยเขียนปีที่พิมพ์ไว้ในวงเล็บ เช่น
ในเรื่องอายุความการลงโทษนี้ หยุด แสงอุทัย (2544, หน้า 12) ได้กล่าวไว้ว่า เนื่องจากประมวลกฎหมายอาญามีความประสงค์ที่จะลงโทษผู้ที่ต้องคำพิพากษาถึงที่สุดในระยะเวลาอันสมควร ฉะนั้นถ้าไม่ได้ตัวผู้ต้องคำพิพากษามาลงโทษภายในเวลาที่กฎหมายกำหนด ก็ถือว่าเป็นการขาดอายุความล่วงเลยการลงโทษ
- งานเขียนที่เป็นภาษาไทย ถ้าต้องการอ้างอิงผู้แต่งชาวต่างชาติไว้เป็นส่วนหนึ่งของเนื้อความ ให้ใช้นามสกุลของผู้แต่งโดยใช้ภาษาของผู้แต่ง และเขียนปีที่พิมพ์ไว้ในวงเล็บเช่น
Luthans (1989) ชี้ให้เห็นถึงปัจจัยสำคัญที่ทำให้เกิดความพึงพอใจในการทำงานว่าประกอบด้วย ค่าจ้าง ลักษณะของงาน ความก้าวหน้า การบังคับบัญชา เพื่อนร่วมงาน และสภาพการทำงาน
- การระบุเลขหน้า (ถ้ามี) งานเขียนภาษาไทย ใช้คำว่า “หน้า” ส่วนงานเขียนภาษาอังกฤษ ใช้ตัวย่อ p. (กรณีอ้างอิงหน้าเดียว) และ pp. (กรณีอ้างอิงหลายหน้า) เช่น
ลักษณะของงานเป็นปัจจัยสำคัญที่ส่งผลต่อความพึงพอใจในการทำงาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้างานนั้นมีความหมาย ส่วนค่าจ้าง ความสะดวกสบายในการทำงาน และความมั่นคงของงานเป็นปัจจัยสำคัญรองลงมา (Lawler & Hall, 1970, pp. 15-20)
Bacharach and Bamberger (1990, p. 12) ทำการวิจัย . . .
การอ้างโดยระบุหมายเลขของแหล่งที่มาของข้อมูลไว้ในเนื้อหาที่ต้องการอ้าง โดยใส่หมายเลขไว้ในวงเล็บ ( ) หรือใช้ตัวยก เริ่มจากหมายเลข 1, 2, 3 . . . ตามลำดับจนจบเล่ม เช่น
ประวัติศาสตร์การสถาปนาแนวความคิดสิทธิมนุษยชนบนโลกนี้ คือ การประกาศว่าสิทธิมนุษยชน คือ พื้นฐานอันชอบธรรมขั้นสูงสุดสำหรับชุมชนมนุษย์ หรือคือ หลักการสากลที่มนุษย์พึงเคารพ เพราะสิทธิในความเป็นมนุษย์ย่อมเป็นสิทธิทางธรรมขั้นสูงสุดในการดำรงอยู่ สิทธิเป็นจุดเชื่อมระหว่างบุคคลกับส่วนรวม เพื่อการพัฒนาชีวิตทั้งส่วนบุคคลและส่วนรวม (1) หรือ 1
- การอ้างอิงแบบตัวเลขหลายรายการในข้อความเป็นลำดับต่อเนื่องกัน ให้ใช้เครื่องหมายยติภังค์ (-) คั่นระหว่างตัวเลข เช่น
ปัจจุบันก็ยังคงมีการพึ่งพาซึ่งกันและกัน อีกทั้งจะต้องประสานร่วมมือกัน จึงจะทำให้ปรัชญาของการศึกษาบรรลุเป้าหมาย (3-5) หรือ 3-5
- การอ้างอิงแบบตัวเลขหลายรายการในข้อความเป็นลำดับที่ไม่ต่อเนื่องกัน ให้ใช้เครื่องหมายจุลภาค (,) คั่นระหว่างตัวเลข เช่น
ปัจจุบันก็ยังคงมีการพึ่งพาซึ่งกันและกัน อีกทั้งจะต้องประสานร่วมมือกัน จึงจะทำให้ปรัชญาของการศึกษาบรรลุเป้าหมาย (3,12) หรือ 3,12
- หากมีการอ้างซ้ำก็ให้อ้างหมายเลขเดิมซ้ำได้อีก
การอ้างอิงโดยระบุชื่อผู้แต่ง และปีที่พิมพ์เอกสาร ไว้ในเนื้อหาที่ต้องการอ้าง เพื่อบอกแหล่งที่มาของข้อความ ในกรณีที่อ้างอิงเนื้อหาโดยตรงหรือแนวคิดบางส่วน หรือคัดลอกข้อความบางส่วนมาจากต้นฉบับควรระบุเลขหน้าไว้ด้วย โดยมีวิธีการอ้างอิงในเนื้อหา ดังนี้
- ระบุชื่อผู้แต่ง นามสกุล และปีพิมพ์ไว้ในวงเล็บท้ายข้อความ เช่น
ประวัติศาสตร์การสถาปนาแนวความคิดสิทธิมนุษยชนบนโลกนี้ คือ การประกาศว่าสิทธิมนุษยชน คือ พื้นฐานอันชอบธรรมขั้นสูงสุดสำหรับชุมชนมนุษย์ หรือคือ หลักการสากลที่มนุษย์พึงเคารพ เพราะสิทธิในความเป็นมนุษย์ย่อมเป็นสิทธิทางธรรมขั้นสูงสุดในการดำรงอยู่ สิทธิเป็นจุดเชื่อมระหว่างบุคคลกับส่วนรวม เพื่อการพัฒนาชีวิตทั้งส่วนบุคคลและส่วนรวม (เฉลิมเกียรติ ผิวนวล 2530)
- การระบุเลขหน้า (ถ้ามี) เช่น
ลักษณะของงานเป็นปัจจัยสำคัญที่ส่งผลต่อความพึงพอใจในการทำงาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้างานนั้นมีความหมาย ส่วนค่าจ้าง ความสะดวกสบายในการทำงาน และความมั่นคงของงานเป็นปัจจัยสำคัญรองลงมา (Lawler and Hall 1970, 15-20)
การอ้างอิงแบบ Turabian มี 2 รูปแบบ ได้แก่
- การอ้างอิงแบบแทรกในเนื้อหา (Parenthetical Citations-Reference List Style) เป็นการอ้างอิงถึงแหล่งที่มาของข้อความ โดยใช้รูปแบบการอ้างอิงแบบนามปี โดยระบุชื่อผู้แต่ง และปีที่พิมพ์เอกสาร ไว้ในเนื้อหาที่ต้องการอ้าง เช่น
ประวัติศาสตร์การสถาปนาแนวความคิดสิทธิมนุษยชนบนโลกนี้ คือ การประกาศว่าสิทธิมนุษยชน คือ พื้นฐานอันชอบธรรมขั้นสูงสุดสำหรับชุมชนมนุษย์ หรือคือ หลักการสากลที่มนุษย์พึงเคารพ เพราะสิทธิในความเป็นมนุษย์ย่อมเป็นสิทธิทางธรรมขั้นสูงสุดในการดำรงอยู่ สิทธิเป็นจุดเชื่อมระหว่างบุคคลกับส่วนรวม เพื่อการพัฒนาชีวิตทั้งส่วนบุคคลและส่วนรวม (เฉลิมเกียรติ ผิวนวล 2530)
- การอ้างอิงแบบเชิงอรรถ (Bibliography Style) เป็นการอ้างอิงโดยเขียนข้อความไว้ท้ายหน้ากระดาษ โดยการใส่หมายเลขไว้ 2 ที่ เป็นคู่ เรียงตามลำดับ โดยที่แรกใส่ไว้ท้ายข้อความ และอีกที่หนึ่งใส่หมายเลขเดียวกันไว้ในรายการเชิงอรรถ (Footnotes) ที่อยู่ด้านล่างของแต่ละหน้าที่อ้างอิง โดยมีวิธีการอ้างอิงในเนื้อหา ดังนี้
รัฐจึงเป็นผู้ดูแลสาธารณะประโยชน์ของคนส่วนใหญ่ในรัฐ โดยหลักประโยชน์สาธารณะจำต้องมาก่อนประโยชน์ของปัจเจกชน จึงอาจเกิดความไม่ยินยอมในการสละประโยชน์ส่วนตนเพื่อส่วนรวมได้ รัฐจึงต้องเข้ามากำกับดูแล เพื่อประโยชน์ของคนหมู่มากในสังคม โดยให้องค์กรรัฐหรือเจ้าหน้าที่รัฐใช้อำนาจปัจเจกชนเพื่อประโยชน์สาธารณะได้1
1 ชาญชัย แสวงศักดิ์, คำอธิบายกฎหมายปกครอง, พิมพ์ครั้งที่ 26, (กรุงเทพ: วิญญูชน, 2560), 71.
- ลำดับเลขเชิงอรรถให้ใช้เลขอารบิก ตั้งแต่เลข 1 ในบทที่ 1 เรียงลำดับไปให้จบทุกบท
- ลำดับเลขเชิงอรรถและเนื้อหาเชิงอรรถ ให้จัดอยู่หน้าเดียวกัน
- เส้นคั่นเชิงอรรถ ให้มีความยาว 2 นิ้ว จัดชิดขอบกระดาษด้านซ้าย
- เชิงอรรถทั้งหมดใช้จัดชิดซ้าย ไม่ต้องย่อหน้า
- ขนาดตัวอักษรของเชิงอรรถ สามารถปรับขนาดได้ระหว่าง 12-14 point โดยต้องปรับขนาดให้เท่ากันในแต่ละหน้า
การพิมพ์วิทยานิพนธ์และการค้นคว้าอิสระหลักสูตรนิติศาสตรมหาบัณฑิต สามารถใช้เชิงอรรถ ได้ 3 ประเภท ดังนี้
- เชิงอรรถเสริมความ คือ เชิงอรรถที่อธิบายคำ หรือความหมาย หรืออธิบายรายละเอียดเพิ่มเติม เพื่อให้ผู้อ่านสามารถเข้าใจเนื้อเรื่องได้ดียิ่งขึ้น เช่น
นายสามเป็นข้าราชการที่ได้รับแต่งตั้งให้เป็นหนึ่งในกรรมการสอบสวนทางวินัยนายสี่ ได้เสนอนายสี่ว่าจะช่วยเหลือหากนายสี่ให้เงินจำนวน 100,000 บาทแก่ตน การเสนอดังกล่าวเป็นการให้คำมั่นสัญญาว่าจะรับทรัพย์สินอันเป็นเงินจำนวน 100,000 บาท โดยตนจะกระทำการอันมิชอบด้วยกฎหมายต่อหน้าที่ของตนเอง เป็นความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 149 สำหรับตนเองหรือผู้อื่นโดยมิชอบ1
1สำหรับคำว่า “โดยมิชอบ” อธิบายเพิ่มเติมได้ว่า เมื่อประกอบกับการกระทำที่เป็นการเรียก รับ หรือยอมจะรับแล้ว จึงมีลักษณะเป็นพฤติการณ์ประกอบให้เห็นว่า การเรียก รับ หรือยอมจะรับนั้นจะต้องมิชอบ กล่าวคือ ไม่มีอำนาจเรียก รับ หรือยอมจะรับ ตามกฎหมาย กฎข้อบังคับ ระเบียบแบบแผนหรือคำสั่งของทางราชการที่ชอบด้วยกฎหมาย
- เชิงอรรถโยง คือ เชิงอรรถที่โยงให้ผู้อ่านดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้จากส่วนอื่น ๆ ของตัวเล่ม เพื่อหลีกเลี่ยงการกล่าวซ้ำ เช่น
“ในมาตรา 138 วรรคสองนี้กฎหมายได้กำหนดเหตุลดโทษกล่าวคือ “ถ้ามันยังมิทันได้กระทำการที่ไม่ควรทำหรือมิทันเว้นการที่ไม่ควรเว้น ท่านให้ลดโทษตามที่ว่ามานี้เสียกึ่งหนึ่ง” ซึ่งหมายถึง ถ้าผู้กระทำยังมิทันได้กระทำการก็ไม่ควรทำ หรือมิทันเว้นการที่ไม่ควรเว้น หรือเกิดกลับใจขึ้นมาไม่ทำตามที่รับสินบนไว้ กฎหมายก็ให้ลดโทษเหลือกึ่งหนึ่งนั่นเอง” สำหรับโทษที่บัญญัติไว้ในมาตรา 138 นี้ แบ่งออกมาเป็นสองวรรค1
1ดูรายละเอียดเพิ่มเติม องค์ประกอบนอกและองค์ประกอบภายในมาตรา 138 ในตารางที่ 3.3 หน้า 81
- เชิงอรรถอ้างอิง คือ เชิงอรรถที่แจ้งแหล่งที่มาของข้อความว่านำมาจากเอกสารใด เพื่อให้ผู้อ่านสามารถตรวจสอบความถูกต้องของข้อมูล หรือสามารถอ่านข้อมูลเพิ่มเติมจากเอกสารต้นฉบับได้
การทุจริตและประพฤติมิชอบในวงราชการเป็นเรื่องของการใช้อำนาจหรืออิทธิพลในตำแหน่งหน้าที่ราชการเพื่อประโยชน์ส่วนตน เนื่องจากเจ้าหน้าที่ของรัฐเป็นผู้ได้รับมอบหมายให้มีอำนาจหน้าที่กระทำการต่าง ๆ แทนรัฐ โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อให้เป็นผู้รักษาประโยชน์ร่วมกันของมหาชน อำนาจเหล่านี้มิได้ผูกติดกับตัวบุคคล แต่จะมาจากสถานภาพการเป็นเจ้าหน้าที่ซึ่งเป็นกลไกของรัฐบาลในการดำเนินงานเพื่อส่วนรวม1
1สมคิด เลิศไพฑูรย์, ‘การป้องกันและปราบปรามการทุจริตในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น’ (รายงานการวิจัย, สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริต 2555) 14.
ดูการเขียนรายการอ้างอิง (รูปแบบเหมือนกันทั้งในเล่มและท้ายเล่ม) ได้ที่
https://postgrads.mfu.ac.th/wp-content/uploads/2024/12/Footnote-Law-TU-by-MFU.pdf
รายการอ้างอิง
รายการอ้างอิง (Reference) คือ รายการที่แสดงข้อมูลบรรณานุกรมของเอกสารที่นำมาอ้างอิงในเนื้อหาทั้งหมด (ยกเว้นแหล่งข้อมูลที่ไม่สามารถเผยแพร่ได้ เช่น จดหมายส่วนตัว คำสนทนา) ซึ่งจะต้องปรากฏให้ตรงกันกับการอ้างอิงในเนื้อหา รายการอ้างอิงแต่ละรายการจะต้องมีข้อมูลทางบรรณานุกรมที่ถูกต้อง และครบถ้วนตามรูปแบบที่กำหนด (เฉพาะสำนักวิชานิติศาสตร์ใช้ได้เพียงแบบเดียว คือ การอ้างอิงแบบคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์)
- การเรียงลำดับรายการอ้างอิง เรียงรายการอ้างอิงภาษาไทย โดยลำดับ ก-ฮ ก่อนแล้วจึงเรียงรายการอ้างอิงภาษาอังกฤษ โดยลำดับ A-Z โดยไม่แยกประเภทเอกสาร
- หลักเกณฑ์การลงรายการบรรณานุกรมในรายการอ้างอิง (ดูหลักการเขียนได้จากหน้าเว็บไซต์สำนักงานบัณฑิตศึกษา)
ตัวอย่าง
เฉลิมเกียรติ ผิวนวล. (2530). ปรัชญาสิทธิมนุษยชนและพันธกรณีในสังคมไทย. กลุ่มประสานงานศาสนาเพื่อสังคม.
หยุด แสงอุทัย. (2544). กฎหมายอาญา ภาค 2-3 (พิมพ์ครั้งที่ 10). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Bacharach, S. B., & Bamberger, P. (1990). Exit and voice: Turnover and militancy intentions in elementary and secondary schools. Educational Administration Quarterly, 26(4), 316-344.
Lawler, E. E., & Hall, D. T. (1970). Relationship of job characteristics to job involvement, satisfaction, and intrinsic motivation. Journal of Applied psychology, 54(4), 305.
Luthans, F. (1989). Organizational behavior (5th ed.). McGraw-Hill Inc., New York.
- การเรียงลำดับรายการอ้างอิง เรียงตามลำดับเลข 1 2 3 … โดยไม่แยกประเภทเอกสาร
- หลักเกณฑ์การลงรายการบรรณานุกรมในรายการอ้างอิง (ดูหลักการเขียนได้จากหน้าเว็บไซต์ Vancouver เข้าถึงได้จากหน้าเว็บไซต์สำนักงานบัณฑิตศึกษา)
ตัวอย่าง
1 เฉลิมเกียรติ ผิวนวล. ปรัชญาสิทธิมนุษยชนและพันธกรณีในสังคมไทย. กรุงเทพฯ:
กลุ่มประสานงานศาสนาเพื่อสังคม; 2530.
2 หยุด แสงอุทัย. กฎหมายอาญา ภาค 2-3. พิมพ์ครั้งที่ 10. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์; 2544.
3 Luthans F, Organizational Behavior. 5th ed. New York: McGraw-Hill Inc.; 1989.
4 Lawler EE, Hall DT, Relationship of job characteristics to job involvement, satisfaction, and intrinsic motivation. Journal of Applied psychology. 1970; 54(4):305.
5 Bacharach SB, Bamberger P, Exit and voice: Turnover and militancy intentions in elementary and secondary schools. Educational Administration Quarterly. 1990; 26(4):316-344.
- การเรียงลำดับรายการอ้างอิง เรียงรายการอ้างอิงภาษาไทย โดยลำดับ ก-ฮ ก่อนแล้วจึงเรียงรายการอ้างอิงภาษาอังกฤษ โดยลำดับ A-Z โดยไม่แยกประเภทเอกสาร
- หลักเกณฑ์การลงรายการบรรณานุกรมในรายการอ้างอิง (ดูหลักการเขียนได้จากหน้าเว็บไซต์ Chicago เข้าถึงได้จากหน้าเว็บไซต์สำนักงานบัณฑิตศึกษา)
ตัวอย่าง
เฉลิมเกียรติ ผิวนวล. ปรัชญาสิทธิมนุษยชนและพันธกรณีในสังคมไทย. กลุ่มประสานงานศาสนาเพื่อสังคม, 2530.
หยุด แสงอุทัย. กฎหมายอาญา ภาค 2-3. พิมพ์ครั้งที่ 10. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2544.
Luthans, Fred. “Organizational Behavior.” 5th ed. McGraw-Hill Inc., 1989.
Lawler, Edward E., and Hall, Douglas T. “Relationship of job characteristics to job involvement, satisfaction, and intrinsic motivation.” Journal of Applied psychology 54, no. 4 (1970): 305.
Bacharach, Samuel B., and Bamberger, Peter. “Exit and voice: Turnover and militancy intentions in elementary and secondary schools.” Educational Administration Quarterly 26, no. 4 (1990): 316-344.
- การเรียงลำดับรายการอ้างอิง เรียงรายการอ้างอิงภาษาไทย โดยลำดับ ก-ฮ ก่อนแล้วจึงเรียงรายการอ้างอิงภาษาอังกฤษ โดยลำดับ A-Z โดยไม่แยกประเภทเอกสาร
- หลักเกณฑ์การลงรายการบรรณานุกรมในรายการอ้างอิง (ดูหลักการเขียนได้จากหน้าเว็บไซต์ Turabian เข้าถึงได้จากหน้าเว็บไซต์สำนักงานบัณฑิตศึกษา)
ตัวอย่าง
ชาญชัย แสวงศักดิ์. คำอธิบายกฎหมายปกครอง. พิมพ์ครั้งที่ 26. วิญญูชน, 2560.
เฉลิมเกียรติ ผิวนวล. ปรัชญาสิทธิมนุษยชนและพันธกรณีในสังคมไทย. กลุ่มประสานงานศาสนาเพื่อสังคม, 2530.
หยุด แสงอุทัย. กฎหมายอาญา ภาค 2-3. พิมพ์ครั้งที่ 10. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2544.
Luthans, Fred. “Organizational Behavior.” 5th ed. McGraw-Hill Inc., 1989.
Lawler, Edward E., and Hall, Douglas T. “Relationship of job characteristics to job involvement, satisfaction, and intrinsic motivation.” Journal of Applied psychology 54, no. 4 (1970): 305.
Bacharach, Samuel B., and Bamberger, Peter. “Exit and voice: Turnover and militancy intentions in elementary and secondary schools.” Educational Administration Quarterly 26, no. 4 (1990): 316-344.
- เชิงอรรถอ้างอิงในเนื้อหาจะต้องตรงกับรายการอ้างอิง โดยเขียนตามหลักการอ้างอิงของคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
- การพิมพ์เครื่องหมาย , . : ; ก่อนพิมพ์ ไม่เว้นวรรค หลังพิมพ์ ให้เว้นวรรค 1 ตัวอักษร
- การพิมพ์เชิงอรรถอ้างอิงครั้งแรกให้ระบุข้อมูลบรรณานุกรมของเอกสารแต่ละประเภทแบบเต็มรูปแบบที่กำหนด
- การอ้างอิงซ้ำรายการที่เคยอ้างอิงแล้วในหน้าเดียวกันโดยไม่มีเชิงอรรถอ้างอิงอื่นคั่น
1) เชิงอรรถอ้างอิงภาษาไทย ใช้คำว่า “เพิ่งอ้าง” และระบุเลขหน้าที่อ้างอิงด้วย เช่น
สำนักความคิดทางกฎหมาย (School of legal thought)1 หมายถึงแนวความคิด หรือทฤษฎีทางกฎหมายของนักคิด นักปราชญ์ หรือปรัชญาเมธีทั้งหลาย ซึ่งมีความคิดเห็นร่วมกันหรือมีความเชื่อตรงกัน จนจัดได้ว่าเป็นกลุ่มเดียวกัน2 แม้แต่ละคนหรือแต่ละแนวความคิดจะเกิดขึ้นต่างยุคต่างสมัยกันก็ตาม แต่ละสำนักจะความคิดจะมุ่งอรรถาธิบายว่า กฎหมายเกิดขึ้นอย่างไร3 มาจากไหน และมีปัจจัยใดบ้างที่มีอิทธิพลต่อการเกิดกฎหมายเป็นสำคัญ
1ศักดา ธนิตกุล, กฎหมายกับเศรษฐศาสตร์: ทรัพย์สิน สัญญา และละเมิดกฎหมายระหว่างประเทศว่าด้วย ลิขสิทธ์ สิทธิบัตร และเครื่องหมายการค้า (พิมพ์ครั้งที่ 2, นิติธรรม 2550) 107.
2เพิ่งอ้าง 110.
3พรชัย ด่านวิวัฒน์, กฎหมายการค้าและสิ่งแวดล้อมระหว่างประเทศ (พิมพ์ครั้งที่ 2 แก้ไขเพิ่มเติมม วิญญูชน 2550) 46.
2) เชิงอรรถอ้างอิงภาษาอังกฤษ ใช้คำว่า “Ibid” และระบุเลขหน้าที่อ้างอิงด้วย เช่น
Organisation behaviours, culture, values, management style and ethics, all of them make a combination on which company success and failure depends.1 Every company in the world start by stating the mission, objectives, values, belief and structure. Every part of it influences each other. It is very difficult to maintain balance between them.2
1Hendrick, J., Law and ethics (Nelson Thornes 2004) 74.
2Ibid 94.
- การอ้างอิงซ้ำรายการที่เคยอ้างอิงแล้ว โดยไม่ได้อยู่ในหน้าเดียวกัน ให้พิมพ์เชิงอรรถอ้างอิงแบบย่อและให้ระบุเลขหน้าของข้อความที่นำมาอ้างอิงทุกรายการ
ข้อบัญญัติควบคุมย่าน จะมีลักษณะเนื้อหาเกี่ยวกับ การใช้ประโยชน์ของที่ดินและตัวอาคาร ความสูง ขนาดและรูปทรงของอาคาร สัดส่วนของแปลงที่ดินที่ตัวอาคารจะสร้างปกคลุม และความแน่นหนาของประชากร เป็นต้น1 ระบบ Zoning System มักจะนำไปปรับใช้ในประเทศที่บ้านเมืองมีการเจริญเติบโตอยู่แล้วแต่ขาดระเบียบการควบคุมแต่แรก เนื่องจากสาระสำคัญประการหนึ่งของการ Zoning คือการพยายามจะรวมกลุ่มการใช้ประโยชน์ซึ่งมีลักษณะการเข้ากันได้มากที่สุด เพื่อให้การใช้ประโยชน์ที่ดินของชุมชนตั้งอยู่บนความสัมพันธ์ที่ถูกต้องเหมาะสม การใช้ประโยชน์ที่ดินที่ไม่สอดคล้องกับย่านที่ถูกกำหนดไว้จึงต้องออกไปจากย่านหรือชุมชนนั้น เพื่อให้ชุมชนมีความสงบเรียบร้อยและเติบโตอย่างมีระเบียบแบบแผนต่อไป2 ส่วนรายละเอียดของการพัฒนาที่จะให้เป็นไปตามนโยบายหรือกรอบแนวทางที่วางเอาไว้ จะดำเนินการโดยการจัดทำเป็นผังท้องถิ่น ซึ่งผังท้องถิ่นนี้อาจทำเป็นหลาย ๆ ผังในพื้นที่ของแต่ละส่วนของผังก็ได้ เพื่อที่จะกำหนดรายละเอียดสำหรับการควบคุมการพัฒนาจากนโยบายสู่มาตรการและข้อกำหนดต่าง ๆ3
1กรมโยธาธิการและผังเมือง, ทฤษฎีและความรู้ทางผังเมือง (มาตรฐาน 2549) 109-116.
2ประเสริฐ ศักดิ์ธนากูล, มาตรการบังคับใช้ผัง การบริหารผังเมืองและพื้นฐานทางกฎหมาย (Implementation measures urban planning administration and basic law) (ไลบรารี่ 2545) 4.
3กรมโยธาธิการและผังเมือง, ทฤษฏีและความรู้ทางผังเมือง 120-123.
หากคุณมีคำถามโปรดติดต่อเรา
